\index{wartość} \index{typ} \index{ciąg znaków} \index{napis} \index{lzancuch znakow@łańcuch znaków}
Wartość jest jedną z podstawowych rzeczy, z którymi pracuje program. Wartości, takie jak litery czy cyfry, które widzieliśmy do tej pory, to np. 6 i "Witaj świecie!".
Wartości te należą do różnych typów: 6 jest liczbą całkowitą, a "Witaj świecie!" jest ciągiem znaków, napisem lub łańcuchem znaków (ang. string). Ty (i interpreter) możesz rozpoznać ciągi znaków, ponieważ są one zawarte między apostrofami lub w cudzysłowie.
\index{apostrof} \index{cudzysłów}
Do uruchomienia interpretera używamy komendy python3:
$ python3
>>>
Funkcja print(), poza wyświetlaniem tekstu, działa również w przypadku liczb całkowitych:
>>> print(4)
4
Jeśli nie jesteś pewien, jaki typ ma dana wartość, interpreter może Ci to podpowiedzieć:
>>> type('Witaj świecie!')
<class 'str'>
>>> type(17)
<class 'int'>
Nic dziwnego, że ciągi znaków należą do typu str, a liczby całkowite (ang.
integers) należą do typu int. Mniej oczywiste jest, że liczby z kropką
dziesiętną należą do typu float; liczby te są reprezentowane w
formacie nazywanym liczbą zmiennoprzecinkową^[Mimo że nazwa wskazuje na
używanie przecinka i tak też robimy na co dzień w polskim zapisie, podczas
programowania używamy kropki.] (ang. floating point):
\index{typ} \index{typ!ciągu znaków} \index{typ!str} \index{klasa!str} \index{typ!int} \index{typ!całkowitoliczbowy} \index{klasa!int} \index{typ!float} \index{typ!zmiennoprzecinkowy} \index{klasa!float}
>>> type(3.2)
<class 'float'>
A co z takimi wartościami jak '17' i '3.2'? Wyglądają one jak liczby, ale
tak jak ciągi znaków, są zawarte między apostrofami:
\index{apostrof}
>>> type('17')
<class 'str'>
>>> type('3.2')
<class 'str'>
Są to ciągi znaków.
Gdy wpiszesz dużą liczbę całkowitą, być może ulegniesz pokusie użycia przecinków między grupami trzycyfrowymi, np. jak w przypadku 1,000,000.^[Jest to zapis częściej stosowany w USA.] W Pythonie nie jest to poprawna liczba całkowita, ale sam zapis jest całkowicie prawidłowy:
>>> print(1,000,000)
1 0 0
Cóż, nie tego się spodziewaliśmy! Python interpretuje 1,000,000 jako oddzielony przecinkami ciąg liczb całkowitych, które wypisuje pooddzielane spacjami.
\index{błąd!semantyczny} \index{komunikat błędu}
Jest to pierwszy przykład omawianego wcześniej błędu semantycznego: kod działa bez generowania komunikatu o błędzie, ale nie robi tego, co "powinien" robić.
\index{zmienna} \index{przypisanie} \index{instrukcja!przypisania}
Jedną z najważniejszych cech języka programowania jest zdolność do operowania zmiennymi. Zmienna jest nazwą, która odnosi się do wartości.
Instrukcja przypisania tworzy nowe zmienne i nadaje im wartości:
>>> message = 'A teraz coś z zupełnie innej beczki'
>>> n = 17
>>> pi = 3.1415926535897931
Powyższy przykład składa się z trzech przypisań. Pierwszy wiersz przypisuje
łańcuch znaków do nowej zmiennej o nazwie message; drugi przypisuje liczbę
całkowitą 17 do n;
trzeci przypisuje (przybliżoną) wartość pi.
Aby wyświetlić wartość zmiennej, możesz skorzystać z funkcji print():
>>> print(n)
17
>>> print(pi)
3.141592653589793
Typ zmiennej jest typem wartości, do której się odnosi:
>>> type(message)
<class 'str'>
>>> type(n)
<class 'int'>
>>> type(pi)
<class 'float'>
\index{słowo kluczowe}
Programiści zazwyczaj wybierają dla swoich zmiennych nazwy, które są sensowne i opisują, do czego dana zmienna jest używana.
Nazwy zmiennych mogą być dowolnie długie. Mogą zawierać zarówno litery, jak i cyfry, ale nie mogą zaczynać się od cyfry. Użycie dużych liter jest poprawne, ale lepiej jest zacząć nazwy zmiennych od małej litery (później zobaczymy dlaczego).^[Co prawda w nazwach zmiennych można też używać np. polskich znaków diakrytycznych, ale lepiej trzymać się przyjętej w środowisku programistów konwencji i ich nie używać.]
Znak podkreślenia ( _ ) może pojawić się w nazwie. Jest on często używany w
nazwach zawierających wiele słów, takich jak moje_imie lub
predkosc_jaskolki_bez_obciazenia. Nazwy zmiennych mogą zaczynać się od znaku
podkreślenia, ale generalnie unikamy tego, chyba że piszemy kod biblioteki, która
docelowo będzie używana przez inne osoby.
\index{znak!podkreślenia}
Jeśli nadasz zmiennej niepoprawną nazwę, otrzymasz błąd składniowy:
>>> 76trombones = 'big parade'
SyntaxError: invalid syntax
>>> more@ = 1000000
SyntaxError: invalid syntax
>>> class = 'Advanced Theoretical Zymurgy'
SyntaxError: invalid syntax
76trombones jest niepoprawne, ponieważ zaczyna się od cyfry. more@ jest
niepoprawne, ponieważ zawiera niepoprawny znak @. Ale co jest złego w class?
Okazuje się, że class jest jednym ze słów kluczowych Pythona. Interpreter
używa słów kluczowych do rozpoznania struktury programu, przez co nie można ich
używać jako nazw zmiennych.
\index{słowo kluczowe}
Python ma zarezerwowanych 35 słów kluczowych:
and del from None True
as elif global nonlocal try
assert else if not while
break except import or with
class False in pass yield
continue finally is raise async
def for lambda return await
Być może zechcesz mieć tę listę gdzieś pod ręką. Jeśli interpreter zgłasza uwagi dotyczące jednej z Twoich zmiennych i nie wiesz dlaczego, sprawdź, czy jej nazwa jest na tej liście.
Instrukcja jest jednostką kodu, którą może wykonać interpreter Pythona.
Widzieliśmy ich dwa rodzaje: print() jako wyrażenie oraz przypisanie.
\index{instrukcja} \index{tryb interaktywny} \index{tryb skryptowy}
Gdy w trybie interaktywnym wpiszesz jakąś instrukcję, to interpreter ją wykona i wyświetli wynik (o ile taki istnieje).
Skrypt zazwyczaj zawiera sekwencję instrukcji. Jeżeli istnieje więcej niż jedna instrukcja, wyniki pojawiają się jeden po drugim podczas wykonywania kolejnych instrukcji.
Np. poniższy skrypt:
print(1)
x = 2
print(x)
zwraca następujący wynik:
1
2
Instrukcja przypisania nie zwraca żadnych wyników.
\index{arytmetyczny, operator} \index{operator arytmetyczny} \index{operand} \index{wyrażenie}
Operatory są specjalnymi symbolami, które reprezentują obliczenia, takie jak dodawanie i mnożenie. Wartości, na których operator jest stosowany, są nazywane operandami. Przygotujmy dwie zmienne:
hour = 3
minute = 40
Operatory +, -, *, / i ** wykonują odpowiednio dodawanie, odejmowanie,
mnożenie, dzielenie i potęgowanie, jak w poniższych przykładach:
20+32
hour-1
hour*60+minute
minute/60
5**2
(5+9)*(15-7)
Jeśli pisałeś programy w Pythonie 2, to musisz wiedzieć, że w Pythonie 3 nastąpiła zmiana w operatorze dzielenia. W Pythonie 3 wynik takiego dzielenia jest wynikiem zmiennoprzecinkowym:
>>> minute = 59
>>> minute/60
0.9833333333333333
Operator dzielenia w Pythonie 2 dzieliłby dwie liczby całkowite i obcinałby wynik do liczby całkowitej:
>>> minute = 59
>>> minute/60
0
Aby uzyskać taki sam wynik w Pythonie 3, należy użyć dzielenia
całkowitoliczbowego //, zaokrąglającego w dół:
>>> minute = 59
>>> minute//60
0
W Pythonie 3 dzielenie liczb całkowitych działa tak, jakbyś wprowadził wyrażenie na kalkulatorze.
\index{Python 3} \index{Python 2} \index{zmiennoprzecinkowe, dzielenie} \index{dzielenie zmiennoprzecinkowe}
Wyrażenie jest kombinacją wartości, zmiennych i operatorów. Wartość sama w
sobie jest uważana za wyrażenie, podobnie jak zmienna, a więc wszystkie poniższe
przykłady są poprawnymi wyrażeniami (przy założeniu, że zmiennej x przypisano wcześniej
jakąś wartość):
\index{wyrażenie} \index{ewaluacja} \index{wartościowanie}
17
x
x + 17
Jeśli wpiszesz wyrażenie w trybie interaktywnym, interpreter dokona jego ewaluacji (wartościowania) i wyświetli wynik:
>>> 1 + 1
2
Natomiast w skrypcie wyrażenie samo w sobie nic nie robi! Dla początkujących to częsty powód konsternacji.
Wpisz następujące wyrażenia w interpreterze Pythona, tak aby zobaczyć co one robią:
5
x = 5
x + 1
\index{kolejność wykonywania działań} \index{zasady pierwszeństwa} \index{PEMDAS}
Kiedy w danym wyrażeniu pojawia się więcej niż jeden operator, kolejność ewaluacji zależy od zasad pierwszeństwa. W przypadku operatorów matematycznych, Python stosuje konwencję matematyczną. Akronim PEMDAS jest przydatnym sposobem na zapamiętanie tych reguł:
\index{nawiasy okrągłe!uchylenie zasad pierwszeństwa}
-
Nawiasy okrągłe (ang. Parentheses) mają najwyższy priorytet i mogą być użyte do wymuszenia ewaluacji wyrażenia w pożądanej kolejności. Ponieważ wyrażenia w nawiasach są ewaluowane jako pierwsze,
2 * (3-1)to 4, a(1+1)**(5-2)to 8. Możesz również użyć nawiasów aby wyrażenie było łatwiejsze do odczytania, tak jak np. w(minute * 100) / 60, nawet jeśli nie zmienia to wyniku. -
Potęgowanie (ang. Exponentiation) ma kolejny najwyższy priorytet, więc
2**1+1to 3, a nie 4, a3*1**3to 3, a nie 27. -
Mnożenie (ang. Multiplication) i dzielenie (ang. Division) mają ten sam priorytet, który jest wyższy niż dodawanie (ang. Addition) i odejmowanie (ang. Subtraction), które również mają ten sam priorytet. Tak więc
2*3-1to 5, a nie 4, a6+4/2to 8, a nie 5. -
Operatory z takim samym pierwszeństwem są ewaluowane od lewej strony do prawej. Tak więc wyrażenie
5-3-1to 1, a nie 3, ponieważ5-3jest wyliczane najpierw, a potem1jest odejmowane od 2.
W razie wątpliwości zawsze umieszczaj nawiasy w swoich wyrażeniach, tak aby upewnić się, że obliczenia zostały wykonane w zamierzonej kolejności.
\index{modulo, operator} \index{operator!modulo}
Operator modulo działa na liczbach całkowitych i zwraca resztę po podzieleniu
pierwszego operandu przez drugi. W Pythonie operator modulo jest znakiem
procentu (%). Składnia jest taka sama jak w przypadku innych operatorów:
>>> quotient = 7 // 3
>>> print(quotient)
2
>>> remainder = 7 % 3
>>> print(remainder)
1
Tak więc 7 podzielone przez 3 to 2 z resztą 1.
Operator modulo okazuje się być zaskakująco użyteczny. Na przykład możesz
sprawdzić, czy jedna liczba jest podzielna przez drugą: jeśli x % y wynos
zero, to x jest podzielne przez y.
\index{podzielność}
Możesz również wyodrębnić ostatnią cyfrę po prawej stronie cyfry z liczby.
Na przykład x % 10 zwraca ostatnią cyfrę po prawej stronie z x (w systemie
dziesiętnym). Podobnie x % 100 zwraca dwie ostatnie cyfry.
\index{ciąg znaków!operowanie} \index{operator!ciąg znaków}
Operator + działa z ciągami znaków, ale nie jest to dodawanie w sensie
matematycznym. Zamiast tego wykonuje on konkatenację, co oznacza łączenie
łańcuchów znaków poprzez złączenie ich. Na przykład:
\index{konkatenacja}
>>> first = 10
>>> second = 15
>>> print(first + second)
25
>>> first = '100'
>>> second = '150'
>>> print(first + second)
100150
Operator * pracuje również z ciągami znaków, powielając zawartość napisu
tyle razy ile wynosi wartość liczby całkowitej. Na przykład:
>>> first = 'Test '
>>> second = 3
>>> print(first * second)
Test Test Test
\index{dane wejściowe z klawiatury} \index{klawiatura, dane wejściowe}
Czasami chcielibyśmy ustawić wartość zmiennej poprzez pobranie tej wartości od
użytkownika za pomocą jego klawiatury. Python udostępnia wbudowaną funkcję o
nazwie input(), która pobiera dane z klawiatury^[W Pythonie 2 funkcja ta
nazywa się raw_input().]. Kiedy funkcja ta jest wywoływana, program zatrzymuje
się i czeka, aż użytkownik coś wpisze. Gdy użytkownik naciśnie klawisz <Enter>, program wznawia działanie, a input() zwraca to, co użytkownik
wpisał jako ciąg znaków.
\index{Python 2}
>>> inp = input()
Jakieś bzdury
>>> print(inp)
Jakieś bzdury
Przed otrzymaniem danych wejściowych od użytkownika dobrze jest wyświetlić
komunikat informujący użytkownika o tym, co należy wprowadzić. Możesz przekazać
ciąg znaków do input(), który zostanie wyświetlony użytkownikowi przed
wstrzymaniem działania na czas wprowadzania danych:
\index{znak!zachęty}
>>> name = input('Jak masz na imię?\n')
Jak masz na imię?
Chuck
>>> print(name)
Chuck
Sekwencja \n na końcu komunikatu reprezentuje nową linię, specjalny znak, który powoduje przejście do nowej linii. Dlatego dane
wprowadzane przez użytkownika znajdują się pod komunikatem.
\index{nowa linia} \index{znak!końca linii}
Jeśli oczekujesz od użytkownika wprowadzenia liczby całkowitej, możesz spróbować
przekonwertować zwracaną wartość na int, używając funkcji int():
>>> prompt = 'Jaka jest prędkość lotu jaskółki bez obciążenia?\n'
>>> speed = input(prompt)
Jaka jest prędkość lotu jaskółki bez obciążenia?
17
>>> int(speed)
17
>>> int(speed) + 5
22
Ale jeśli użytkownik wpisze coś innego niż ciąg cyfr, otrzymasz błąd:
>>> speed = input(prompt)
Jaka jest prędkość lotu jaskółki bez obciążenia?
Jakiej jaskółki? Afrykańskiej czy europejskiej?
>>> int(speed)
ValueError: invalid literal for int() with base 10:
Zobaczymy później, jak poradzić sobie z tego typu błędami.
\index{ValueError} \index{wyjątek!ValueError}
\index{komentarz}
W miarę jak programy stają się coraz większe i bardziej skomplikowane, stają się również coraz trudniejsze do odczytania. Formalne języki są skomplikowane i często trudno jest spojrzeć na kawałek kodu i zrozumieć, co lub dlaczego on robi.
Z tego powodu dobrym pomysłem jest dodawanie do programów notatek wyjaśniających,
co robi program, pisanych w języku naturalnym. Te notatki nazywane są
komentarzami, a w Pythonie zaczynają się od symbolu #:
minute = 30
# oblicza procent godziny, która upłynęła
percentage = (minute * 100) / 60
W tym przypadku komentarz pojawia się samodzielnie w linii. Możesz również umieścić komentarz na końcu wiersza:
percentage = (minute * 100) / 60 # procent godziny
Wszystko od # do końca linii jest ignorowane; nie ma to żadnego wpływu na
program.
Komentarze są najbardziej przydatne wtedy, gdy dokumentują nieoczywiste cechy kodu. Rozsądne jest założenie, że osoba czytająca kod może dojść do tego co robi kod; o wiele bardziej przydatne jest wyjaśnienie dlaczego to robi.
Poniższy komentarz w kodzie jest zbędny i bezużyteczny:
v = 5 # przypisz 5 do v
Natomiast ten komentarz zawiera przydatne informacje, których nie ma w kodzie:
v = 5 # prędkość w metrach na sekundę.
Dobre nazwy zmiennych mogą zmniejszyć potrzebę komentarzy, ale długie nazwy mogą sprawić, że złożone wyrażenia będą trudne do odczytania, więc trzeba tutaj iść na pewien kompromis.
\index{mnemoniczne nazwy zmiennych} \index{mnemonika}
Tak długo, jak stosujesz się do prostych zasad nazewnictwa zmiennych i unikasz zastrzeżonych słów, masz duży wybór przy nadawaniu nazw swoim zmiennym. Na początku może to utrudniać zarówno czytanie, jak i pisanie kodu programu. Na przykład następujące trzy programy są identyczne pod względem tego, co robią, ale bardzo różne, gdy je czytasz i starasz się zrozumieć.
a = 35.0
b = 12.50
c = a * b
print(c)
hours = 35.0
rate = 12.50
pay = hours * rate
print(pay)
x1q3z9ahd = 35.0
x1q3z9afd = 12.50
x1q3p9afd = x1q3z9ahd * x1q3z9afd
print(x1q3p9afd)
Interpreter Pythona widzi wszystkie trzy programy jako dokładnie takie same, ale ludzie widzą i rozumieją te programy zupełnie inaczej. Ludzie najszybciej zrozumieją zamiary drugiego programu, ponieważ programista wybrał nazwy zmiennych, które odzwierciedlają jego intencje dotyczące danych, które będą przechowywane w każdej z nich.
Te mądrze wybrane nazwy zmiennych nazywamy "mnemonicznymi nazwami zmiennych". Słowo mnemonika oznacza "zespół sposobów ułatwiających zapamiętywanie nowego materiału"^[https://sjp.pwn.pl/sjp/mnemotechnika;2568165.html]. Wybieramy mnemoniczne nazwy zmiennych, aby pomóc sobie przypomnieć, po co stworzyliśmy daną zmienną.
Mimo że to wszystko brzmi świetnie i bardzo dobrym pomysłem jest używanie mnemonicznych nazw zmiennych, to mogą one przeszkadzać początkującemu programiście w analizowaniu i rozumieniu kodu. Dzieje się tak dlatego, że początkujący nie zapamiętali jeszcze zastrzeżonych słów (jest ich tylko 33) i czasami zmienne o nazwach zbyt opisowych zaczynają wyglądać jak część języka, a nie jak dobrze dobrane nazwy zmiennych.
Spójrzmy na poniższy przykładowy kod Pythona, który przechodzi w pętli po pewnych danych. Wkrótce zajmiemy się pętlami, ale na razie postarajmy się tylko zgadnąć, co oznacza ten kod:
for word in words:
print(word)
Co tu się dzieje? Które z tokenów (for, word, in itp.) są słowami
zastrzeżonymi, a które są tylko nazwami zmiennych? Czy Python rozumie zapis
words na poziomie fundamentalnym? Początkujący programiści mają problem z
oddzieleniem tych części kodu, które muszą być takie same jak w tym
przykładzie, od tych, które po prostu są wyborem dokonywanym przez programistę.
Poniższy kod jest odpowiednikiem powyższego kodu:
for slice in pizza:
print(slice)
Początkującemu programiście łatwiej jest spojrzeć na ten kod i dowiedzieć się, które części są zastrzeżonymi słowami zdefiniowanymi przez Pythona, a które są po prostu zmiennymi nazwami wybranymi przez programistę. Jest całkiem zrozumiałe, że Python nie ma podstawowego pojęcia o pizzy i jej kawałkach oraz o tym, że pizza składa się z zestawu jednego lub więcej kawałków.
Ale jeśli nasz program naprawdę zajmuje się czytaniem danych i szukaniem słów w
danych, pizza i slice to bardzo niemnemoniczne nazwy zmiennych. Wybranie ich
jako nazw zmiennych odwraca uwagę od znaczenia programu.
Dość szybko zapamiętasz najczęstsze zastrzeżone słowa i zaczniesz widzieć, jak Cię atakują:
for word in words:
print(word)
Części kodu, które są zdefiniowane przez Pythona (for, in, print i :)
są tutaj pogrubione, a zmienne wybrane przez programistę (word i words) – nie.
Wiele edytorów tekstu jest świadomych składni Pythona i inaczej
pokoloruje zastrzeżone słowa, tak aby pomóc ci odróżnić zmienne od
zastrzeżonych słów. Po pewnym czasie zaczniesz biegle czytać kod Pythona i
będziesz szybko określać, co jest zmienną, a co słowem zastrzeżonym.^[Dodatkowo
warto zwrócić uwagę, że zgodnie z przyjętą konwencją programistyczną nazwy
zmiennych oraz komentarze powinny być w języku angielskim. Podczas realizacji
tego kursu nie ma to większego znaczenia, gdyż tutaj programy piszemy dla siebie,
jednak warto o tym pamiętać w przyszłości podczas tworzenia bardziej
zaawansowanych programów.]
\index{debugowanie}
W tym momencie najbardziej prawdopodobnym błędem składniowym jest niepoprawna
nazwa zmiennej, np. class i yield, które są słowami kluczowymi, lub
odd~job i US$, które zawierają niedozwolone znaki.
\index{błąd!składniowy}
Jeśli umieścisz spację w nazwie zmiennej, Python pomyśli, że są to dwa operandy bez operatora:
>>> bad name = 5
SyntaxError: invalid syntax
W przypadku błędów składniowych komunikaty o błędach nie są zbyt pomocne.
Najczęstszym komunikatem jest SyntaxError: invalid syntax. Czasem jednak
można trafić na bardziej pomocny komunikat o błędzie składniowym
>>> month = 09
File "<stdin>", line 1
month = 09
^
SyntaxError: leading zeros in decimal integer literals are not permitted;
use an 0o prefix for octal integers
Widzimy tutaj, że zera wiodące w liczbach całkowitych są niedozwolone,
a Python podpowiada, że może chodzi nam o zapis w systemie ósemkowym, gdzie
liczby zaczynają się od 0o.
\index{komunikat błędu} \index{użycie przed definicją} \index{wyjątek} \index{błąd!czasu wykonania}
Błąd wykonania (ang. runtime error), który może Ci się zdarzać najczęściej, to "użycie przed definicją", co oznacza próbę użycia zmiennej przed przypisaniem wartości. Może do tego dojść, gdy błędnie wpiszesz nazwę zmiennej:
>>> principal = 327.68
>>> interest = principle * rate
NameError: name 'principle' is not defined
W nazwach zmiennych wielkość liter jest rozróżniana, więc LaTeX nie jest
tym samym co latex.
\index{nazwy zmiennych uwzględniające wielkość liter} \index{wielkość liter, nazwy zmiennych} \index{błąd!semantyczny}
W tym momencie najbardziej prawdopodobną przyczyną błędu semantycznego jest
kolejność operacji. Przygotujmy zmienną pi:
>>> pi = 3.14
Na przykład, aby obliczyć
>>> 1.0 / 2.0 * pi
Ale dzielenie wykonuje się pierwsze, więc dostałbyś w rezultacie
\index{kolejność wykonywania działań}
ciąg znaków
: Typ danych str, który reprezentuje sekwencje znaków; inaczej napis lub łańcuch znaków.\index{ciąg znaków}\index{napis}\index{lzancuch znakow@łańcuch znaków}
ewaluacja : Uproszczenie wyrażenia poprzez wykonanie operacji w celu uzyskania pojedynczej wartości; inaczej wartościowanie.\index{ewaluacja}\index{wartościowanie}
instrukcja
: Część kodu, która reprezentuje polecenie lub akcję. Jak dotąd polecenia,
które widzieliśmy, to przypisania i wyrażenie print().\index{instrukcja}
kolejność wykonywania działań : Zbiór zasad regulujących kolejność ewaluacji wyrażeń obejmujących wiele operatorów i operandów.\index{zasady pierwszeństwa}\index{kolejność wykonywania działań}
komentarz : Informacja w programie, która jest przeznaczona dla innych programistów (lub osób czytających kod źródłowy) i nie ma wpływu na wykonanie programu.\index{komentarz}
konkatenacja : Połączenie dwóch ciągów znaków.\index{konkatenacja}
liczba całkowita
: Typ danych int, który reprezentuje liczby całkowite.\index{liczba całkowita}
liczba zmiennoprzecinkowa
: Typ danych float, który reprezentuje liczby z częściami ułamkowymi.\index{liczba zmiennoprzecinkowa}
mnemonika : Pomoc pamięciowa. Często nadajemy zmiennym nazwy mnemoniczne, tak aby łatwiej zapamiętać, co jest przechowywane w zmiennej.\index{mnemonika}\index{mnemoniczne nazwy zmiennych}
operand : Jedna z wartości, na której działa operator.\index{operand}
operator : Specjalny symbol, który reprezentuje proste obliczenie, np. takie jak dodawanie, mnożenie lub konkatenację ciągów.\index{operator}
operator modulo
: Operator oznaczony znakiem procentu (%), który działa na liczbach
całkowitych i zwraca resztę, gdy jedna liczba jest dzielona przez drugą.\index{modulo, operator}\index{operator!modulo}
przypisanie : Instrukcja, która przypisuje wartość zmiennej.\index{przypisanie}
słowo kluczowe
: Zastrzeżone słowo, które jest używane przez kompilator/interpreter do
przetwarzania programu; nie można używać słów kluczowych, np. takich jak if,
def i while jako nazw zmiennych.\index{słowo kluczowe}
typ
: Kategoria wartości. Typy, które widzieliśmy do tej pory, to liczby całkowite
(typ int), liczby zmiennoprzecinkowe (typ float) oraz ciągi znaków (typ
str).\index{typ}
wartość : Jedna z podstawowych jednostek danych, takich jak liczba lub ciąg znaków, którą operuje program.\index{wartość}
wyrażenie : Kombinacja zmiennych, operatorów i wartości, która reprezentuje pojedynczą wartość wyniku.\index{wyrażenie}
zmienna : Nazwa, która odnosi się do wartości.\index{zmienna}
Napisz program, który wykorzystuje funkcję input() do
poproszenia użytkownika o jego imię, a następnie przywita go, używając jego
imienia.
Podaj swoje imię: Chuck
Witaj Chuck!
Napisz program, który wyświetli użytkownikowi pytanie o liczbę godzin pracy i stawkę za godzinę w celu obliczenia wynagrodzenia.
Podaj liczbę godzin: 39
Podaj stawkę godzinową: 28.75
Wynagrodzenie: 1121.25
Na razie nie będziemy się martwić o to, by nasze wynagrodzenie miało dokładnie
dwie cyfry po przecinku. Jeśli chcesz, możesz pobawić się wbudowaną funkcją
Pythona round(), tak aby prawidłowo zaokrąglić wynagrodzenie do dwóch miejsc po
przecinku.
Załóżmy, że wykonujemy następujące instrukcje przypisania:
width = 17
height = 12.0
Dla każdego z poniższych wyrażeń podaj wartość wyrażenia i oraz typ (wartości wyrażenia).
-
width//2 -
width/2.0 -
height/3 -
1 + 2 * 5
Aby sprawdzić swoje odpowiedzi, użyj interpretera Pythona.
Napisz program, który prosi użytkownika o podanie temperatury w skali Celsjusza, przelicza ją na skalę Fahrenheita i wyświetla przeliczoną temperaturę.